Cumalıkızık

Kıyısından, köşesinden birkaç kez geçmeme rağmen Bursa’yı bilmiyordum.  Hep başka nedenlerle gittiğim için şehirde gezme imkânı bulamamıştım. Bu kez gezme amacıyla gittiğimde, garip bir şekilde ilk kez gördüğüm mekân ve caddeler çok tanıdık geldi. Birkaç saat içerisinde, soranlara yol tarif etmeye bile başlamıştım. Son andaki, ancak aksiyon filmlerinde yaşanabilecek feribota yetişme telaşını saymazsak her şey kontrol altındaydı.

Görülmesi gereken her yer bir günde gezilemeyeceğinden ve koşuşturma halinde gezmekten hoşlanmadığım için, şehir merkezini birkaç mekânla sınırladık. Sonrasında Osmanlı İmparatorluğu ile eş zamanlı olarak kurulan ve mimari yapısı günümüze kadar korunan Cumalıkızık’a  hareket ettik. Hafta sonları kahvaltıya gidenler nedeniyle kalabalık oluyormuş. Gruplar halinde gezen, dizi ve filmlerde izledikleri mekânları heyecanla birbirine anlatan insanların arasında işe yarar birkaç fotoğraf çekmeye çalıştım. Tepemizdeki güneş ve yağmura hazırlanan bulutların etkisiyle sonucun pek tatmin edici olduğunu söyleyemem. Sürekli parlak ve bembeyazdı gökyüzü. Belki de benim beceriksizliğimdir, bilemiyorum. :/ Yine de köydeki her sokağa girdim, saatlerce dolaştım.

Köyde yaşayan insanlar turizm potansiyelinin etkisiyle evlerini kafe-restoranlara çevirmişler. Çoğunlukla iki katlı olan ahşap evlerin girişinde hayat denilen bir alan var. Garip ve anlamlı bir isimlendirme olduğunu düşünmüşümdür hep. Bazı insanların hayatı sadece o alanlarla sınırlıdır. Bizim köydeki eski evlerde de bulunurdu. Bazen ahıra, bazen kümese, bazen odunluğa, bazen kilere açılan bu alanlarda, tarla ve bahçelerde üretilen ürünlerin arta kalan işleri de görülürdü. (Tütün dizilir, ceviz, mısır, fasulye ayıklanır vs.) Cumalıkızık’ta, aynı zamanda evlerin arkasındaki bahçelere açılan bu alanlar yöresel kahvaltıların ve yemeklerin sunulduğu mekânlar olarak değerlendiriliyor şimdilerde.

Köyün girişindeki meydanda yöresel ürünlerin satıldığı bir pazar var. Kadınlar, kendi ürettikleri reçelleri, hamur işlerini ve turşu çeşitlerini bu meydanda satıyorlar. Rengârenk kavanozların içlerindeki reçel ve pekmezlerin üretildikleri meyveleri hayal gücünüze bırakıyorum.

Flickr'da şimdilik birkaç fotoğraf daha var. Güncellenecek.