Farkındalık bildirisi

Doyumsuz bir insan değilim. Çok küçükken, cebimdeki iki elmadan küçük ve nispeten az olgunlaşmış olanını önce yeyip; yine kendim için ayırdığım büyük ve kıpkırmızı elmayı o anda karşılaştığım birine vermem gerektiğinde nasip kavramının ne olduğunu fark ettim. Önce büyük ve kıpkırmızı elmayı yemediğim için pişman olsam da; sonraları yeşile, sarıya, kızıla boyanan meyve bahçelerinde geçti çocukluğum.

Hırslı bir insan değilim. Amaçladığım ve hedeflediğim üniversitelerin istediğim bölümlerini rahatlıkla kazanabilecek durumdayken, katsayı uygulamasının önümüze set gibi örülmesi sonucunda, her şeyin elimde olmadığını fark ettim. Ne kadar azimli ve hırslı olursam olayım, etkisi altında olduğum ve değiştiremeyeceğim parametrelerin varlığını fark ettim. Katsayı kavramını duyduğum her yerde, orada bir eşitsizlik ve adaletsizlik yaşandığını fark ettim. O zamana kadarki her koşulda birinci olma gayretimin, katsayı kavramının hayatımıza girmesiyle köreldiğini fark ettim. Şampiyon olmak varken, ikinci olmak -hatta kimi zaman başarısız olmamak bile- yeterli göründü gözüme. Gözü dönmüş bir hırsla çalışmak yerine, insanca çalışıp tevekkül etmenin huzurunu fark ettim.

Kontrolsüz bir insan değilim. Girmeyi hak ettiğim kapılar kilitliyse kırmadım; ama bacadan girdim. Su varacağı yere akarken hep en kısa yolu bulur, oradan akar. Ben hedeflediğim yere hak ettiğim şekilde ulaşmam engellendiği için daha uzun, dolambaçlı ve çetrefilli yolları dolanmak zorunda kaldım. Kolaylıkla sahip olabileceğim diplomalar için türlü cambazlıklar yaptım. Tüm bu eziyetlere, kendimi ispat etmek için değil, kendimi test etmek için katlandığım gerçeğini bir kez daha fark ettim.

Maalesef daha bir çok şeyin farkındayım. Sırf bu farkındalık yüzünden; emek, özen ve sabırla dizdiğim domino taşlarına, orta yerinden tekme savurma öfkesiyle taşan bir ruh halindeyim şu an. Saman alevi gibi bir öfkeye sahip olmadığım için kendimi şanssız sayıyorum. İş yerlerinin düğün salonlarından sonra, riyakarlığın ve çekememezliğin en çok yaşandığı yerler olduğunu sekizbininci kez fark ettim. Fakat çalışma hayatına girersem bu yazıyı sonlandıramam. Sınırsızca yazabilecek gevezeliğime rağmen, şu an üşengeçliğime engel olamayacağımın da farkındayım.

Yazdıklarımın ne kadar sıkıcı olduğunun farkındayım. Çoğunuzun buraya kadar okumadığının da farkındayım. Yine de -bir umut- yazdım. Umudum olmasa bahsettiğim öfkeye yenilirdim zaten. Epeydir şarkı paylaşmadığımı fark ettim. İçeriğe uygun bir Hauschka şarkısı ile bitireyim. Aslında bu şarkıyı ayrıca anlatmak gerekir ya...