İznik

Daha önce "bir tatil gününde, sabahın köründe uyandıysam; bunun için makul sebeplerim olmalı" demiş miydim? Bunu söylediysem, mükellef bir kahvaltıyla kandırılamayacağımı da eklemişimdir. O zaman bu bahsi geçiyorum.

Geçtiğimiz haftalarda bir devlet yetkilisi, İstanbul'daki mevcut trafik çilesinin -köprülerdeki bakımla birlikte- iyice keşmekeşe dönmesi nedeniyle, İstanbul'da yaşayanlardan bir şey rica etti. Aslında buna rica değil de, kontrolsüz bir zihnin ürettiği saçma sapan bir çözüm önerisi de diyebiliriz. Ben ikincisini tercih ediyorum. Birkaç gün bu öneriyle eğlendikten sonra, güzel bir ekiple İznik'e düştü yolumuz. "Madem köprüleri bozduk, şehrin vidalarını gevşettik.. Daha çok zarar vermeden gidelim bari" dedik. Bizim de memlekete bir katkımız olsun.

İznik, İznik Gölü'nün kenarına kurulmuş, zeytin ve meyve bahçeleriyle çevrili bir ilçe. Göl demişken; İznik'li iseniz, bilmeyen bir arkadaşınız geldiğinde hava atmak için göl yerine deniz olduğunu rahatlıkla söyleyebilirsiniz. Anlaması mümkün değil. Göl kenarında mükellef bir kahvaltının devamında biraz turladıktan sonra; her köşebaşında çinicilerin yer aldığı, sanatkâr bir milletin yaşadığı, dümdüz ve düzenli sokaklarını gezdik İznik'in. İlçede, sokak ve caddelere adilane bir şekilde serpiştirildikleri izlenimi edindiğim çok sayıda tarihi bina ve yapı gördük. Hepsini birkaç saat içerisinde gezebiliyorsunuz. Fakat belirttiğim gibi -birkaç istisna dışında- bu yapılar ilçeye dağılmış durumda. 

Ayasofya Camii

Kent Müzesi ve ismini hatırlayamadığım bir cami. İsim levhası bize dönük cephede olsaymış keşke :/

İstanbul kapı. İlçenin tarihteki önemi nedeniyle korunaklı 4 kapısı varmış.

Sizi gölgemle tanıştırayım :)

Gece İstanbul'a döndüğümüzde gördük ki; trafikte bizsiz de bir şey değişmemiş. Yok yere günah keçisi olduk iyi mi?